"Καθώς ως άνθρωποι γινόμαστε όλο και πιο ευαίσθητοι σε εξωτερικούς παράγοντες που μας απορρυθμίζουν, προσπαθούμε να εντοπίσουμε ποιοι είναι αυτοί οι παράγοντες παντού γύρω μας: στον αέρα που μας περιβάλλει, σ’ αυτά που αγγίζουμε (ή μας αγγίζουν), σ’ αυτά που βάζουμε μέσα μας. Στις περιπτώσεις αυτές ο όρος “δυσανεξία” παραπέμπει σε μια αναπόφευκτη φυσική, σχεδόν αντανακλαστική, αντίδραση του οργανισμού που μπορεί να αποφευχθεί είτε με την αποφυγή του παράγοντα που την προκαλεί είτε, ιδανικά, με τον εξοβελισμό του. Μιλώντας για μια κοινωνία: Ποια είναι τα όρια πέρα από τα οποία η έκθεση στην ετερότητα καταλήγει σε δυσανεκτικές αντιδράσεις; Αυξομειώνονται εύκολα; Ειδικότερα: πόσο εύκολο είναι να αυξηθούν όταν ο εκάστοτε κοινωνικός οργανισμός αισθανθεί ότι έχει υπερεκτεθεί; Πώς δημιουργούνται αμυντικοί μηχανισμοί, ώστε μια κοινωνία να μην αντιμετωπίζει τη διαφορετικότητα ως δυνάμει παθογόνο παράγοντα; Τα παραπάνω ερωτήματα, που αφορούν ανθρώπινες ομάδες, τίθενται σκοπίμως σε γλώσσα που παραπέμπει στην υγειονομική ιδιόλεκτο της περιόδου που ζούμε, η οποία αναπόφευκτα (;) μάλλον θα γίνει η κοινή γλώσσα για τα επόμενα χρόνια με συνέπειες τις οποίες επιχειρήσαμε με τον τρόπο αυτό να υπαινιχθούμε.

Για την έκθεση Tolerances αναζητήσαμε μέσω ανοιχτής πρόκλησης για υποβολή εργασιών, έργα που μας εξοικειώνουν με ποικίλες μορφές της έννοιας της ετερότητας, έργα, τα οποία σχετίζονται με την αποδοχή της διαφορετικότητας ή ακόμη και την αποδοχή διαφορετικών πτυχών του εαυτού. Μας ενδιέφεραν επίσης ιδιαίτερα συμμετοχικά – συνεργατικά εγχειρήματα ή εγχειρήματα που εστιάζουν στον διαθρησκειακό διάλογο, υποστηρίζουν την ιδέα της αμοιβαίας εμπιστοσύνης ή δείχνουν τρόπους κοινωνικής ένταξης ατόμων που έχουν βιώσει ή βιώνουν κάποιου είδους κοινωνικό αποκλεισμό. Σημαντικά ήταν επίσης για εμάς έργα που εγείρουν ερωτήματα σχετικά με τη χρήση και τις νοηματοδοτήσεις του αστικού χώρου μέσα από ένα πολυπολιτισμικό πρίσμα. Στην παρούσα συγκυρία δεν θα μπορούσαν φυσικά να απουσιάζουν δουλειές που θίγουν τα τραύματα της προσφυγικής κρίσης και της μετανάστευσης. Συνοπτικά θα παρατηρούσαμε ότι τα έργα που βασίζονται στο φωτογραφικό μέσο έχουν περισσότερο μια τεκμηριωτική στόχευση ενώ στα βίντεο (ή βίντεο επιτελέσεις) το νόημα περνά συχνά μέσα από μια πιο εσωστρεφή οπτική. Ανεξαρτήτως πάντως της πρακτικής που κάθε φορά υιοθετείται τα έργα που φιλοξενούνται στην έκθεση ενισχύουν την ιδέα μιας βιώσιμης κοινωνίας με πολυπολιτισμική ταυτότητα."

Κώστας Ιωαννίδης

"As we, humans, become more and more sensitive to external factors that deregulate us, we try to locate these factors all around us: in the air that we breath, in the things we touch (or being touched by), in the sheer matter we accept inside us. In this context, the term "intolerance" alludes to an in-evitable physical, almost reflexive, reaction of the organism which might be avoided either by avoiding the underlying factor or, ideally, by way of its extinction. Speaking of a society: Where are the limits beyond which being exposed to otherness might lead to intolerance reactions?
Are these limits subject to any adjustments in the case that a social organism reacts as being overex-posed to those “external” factors? How can a society develop mechanisms in order not to face oth-erness as a would-be pathogenic agent? Knowingly we phrased our questions in the hygienic jargon of our era, the unavoidable (?) lingua franca of the years to follow, in an effort to allude to the im-plications of such an unwitting use of words.

Through our open call for the Tolerances exhibition we trawled for works which seek to familiarise us with the various conceptualisations of otherness, that is, works related with the concept of toler-ance in the case of the other or even in a more general sense with the need to tolerate aspects of our own self. There are also collaborative projects and some of them involve the communities giving them an active role; projects focusing on interfaith discussion, works supporting the idea of mutual understanding or demonstrating means of reintegration. Of equal importance to our minds were pro-jects raising issues related to the use and conceptualisation of urban space under the prism of multi-culturalism. In the current circumstances works related with the traumas of the refugee crisis and immigration seem more than relevant. We might add that whereas the photography based works op-erate in a rather documentary mode in videos or performative videos meaning is articulated in most of the cases through an introverted optic. Regardless, however of the artistic practices, the works of the exhibition highlight the idea of sustainable multicultural societies. "   

Kostas Ioannidis